Όταν χρειάστηκε να χτίσω τον πρώτο μου τρόχαλο ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω.
Με τα πετρογέρακα και τσι κατσιαλεδες να πετούν από πάνω σου (εννιά εμέτρησα μια μέρα) αφήνεται ο νους σου και πλανάται. Εσκάλωνε το λοιπός ο δικός μου εις τα χαλάσματα και άρχιζα να τα αναμπαλώνω, λέει, να τα ξαναχτίσω. Ο τρόπος που σκεφτότανε κείνοι οι άνθρωποι να χτίσουνε ένα κόσμο που θα μείνει στο άπειρο με μάγεψε.
Την πρώτη πέτρα την επελέκησα στην μοναξιά της σκοπιάς στο στρατό. Τη δεύτερη τις ώρες της αμηχανίας πριν το γάμο μου με την Ρίτα.
Εν τω μεταξύ γεννήθηκε και ο μικρός μου γιος ο Βασίλης. Περάσανε τα χρόνια, κι ώρα μια πιάνω μια πέτρα και ξεπελεκώ ένα λουλούδι. Πιάνω μιαν άλλη, και φτιάζω τη μέλισσα της Κνωσσού. Αγροτικά βιώματα δεν είχα με αποτέλεσμα να πιλομαχτώ μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας για δώδεκα χρόνια
Μέχρι που με μύησαν στο θέμα πραχτικά ο φίλος μου ο Κυνήγαλης, και θεωρητικά ένα σεμινάριο βιολογικής καλλιέργειας που παρακολούθησα για ένα χρόνο.
Η φύση άρχισε σιγά-σιγά να μου λέει τα μυστικά της. Υιοθετώντας, λοιπόν, την φύση σαν τρόπο σκέψης ο κόσμος γύρω μου άλλαξε θωριά. Τα επόμενα τρία χρόνια τα πέρασα σκάβοντας την πέτρα απαλάσσοντας τηνε από την κολλημένη, σαρκωμένη πάνω της λήθη. Κι εκείνο που απομένει, κάθομαι ύστερα και το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, και κάθε φορά έχει χίλιες αλήθειες να μου πει. Πήρα λοιπόν χαρτί και μολύβι και άρχισα να γράφω στην πιο μουσική γλώσσα του κόσμου κείνα που διαβάζω στις πέτρες.
